as

aaa4

Tymczasem jednak swiat skurczyl sie do turkoczacego powozu, drewnianej skrzynki na kolanach Denarnauda i przyspieszonego, nerwowego oddechu Gabignauda.

Powoz przechylil sie w lewo. Kola podskakiwaly na korzeniach. W pewnej chwili Denarnaud huknal piescia w deske i krzyknal do woznicy, by skrecil w drozke po prawej.

Tak sie stalo. Niedlugi czas ciagneli waska sciezka miedzy drzewami, zaraz wyjechali na polane. Po drugiej stronie stal inny powoz. Anatol rozpoznal na nim herb Victora Constanta, hrabiego de Tourmaline, zloty rysunek na czarnym tle. Serce mu sie scisnelo, choc przeciez niczego innego sie nie spodziewal. Dwa gniade konie w paradnych uprzezach, ozdobionych piorami, niecierpliwie grzebaly kopytami. Tuz obok stala grupka ciemno odzianych mezczyzn.

Pierwszy wysiadl Denarnaud, za nim Gabignaud, nastepnie Pascal z drewniana skrzynka. Wreszcie Anatol. Nawet z tej odleglosci bez trudu rozpoznal Constanta. A takze mezczyzne o czaszce poznaczonej szkarlatnymi bliznami. Jednego z tych, ktorzy w noc rozruchow w operze napadli go w Passage des Panoramas. Obok stal nizszy czlowiek o pospolitym wygladzie, niebudzacy zaufania zolnierz w archaicznej napoleonskiej pelerynie. On takze wydawal sie znajomy.

Anatol zacisnal zeby. Choc myslal o Constancie od chwili, gdy sie zakochal w Izoldzie, widzieli sie tylko raz: przy okazji pierwszej i jedynej sprzeczki. W styczniu. Zaskoczyl go wlasny gniew. Scisnal piesci. Teraz potrzebowal spokoju i zimnej krwi, nie porywczej zadzy zemsty. Nagle jednak las wydal sie dla nich dwoch za maly. Gole pnie debow zdawaly sie zaciskac krag, zamykac przestrzen nad glowami.

Potknal sie o korzen, o malo nie upadl.

-Spokojnie, Vernier - mruknal Gabignaud.

Anatol wzial sie w garsc. W milczeniu obserwowal, jak Denarnaud podchodzi do Constanta. Za nim podazal Pascal, ze skrzynka na ramieniu, podobna do dzieciecej trumienki.

Sekundanci przywitali sie oficjalnie oszczednym uklonem i przeszli na srodek polany, niedaleko miejsca, gdzie poprzedniego dnia Pascal urzadzi! strzelnice. Odmierzyli krokami stosowna odleglosc, oznaczyli miejsca dla strzelajacych. Pascal wbil w mokra ziemie laske. Czlowiek Constanta zrobil to samo.